Bazen kendimi sonsuz karanlık bir boşlukta tek başıma hissediyorum. Kimsem yok gibi, yalnız gibi, üşüyor gibi. Kimseye söyleyemesem de benimde bazen canım acıyor. Bu insanı çıldırtır! Yanımdaki o boş sayfalar bile bana yardımcı olamaz. Biliyorum. Görüyorum. Ne yazık ki hissediyorum. Bu genelde mükemmel gibi görünebilir ama hiçte öyle değil.
Olacakları önceden bilmek.!
Ah! Bu herkesi delirtebilir. Ve sonra sende artık kendinden korkmaya başlarsın. Ya onlar gibi olursan. Sen teksin. Kimsen yok. Tek. Sen en iyisisin. Her şeyi yapabilirsin. Her şeyi. Her şeyi! Yada belki değil ..
  Bazen çoktan delirdiğimi düşünüyorum. Ama okuduğum kadarıyla henüz bu olmamış. Haha, şimdi gerçekten güldüm. :)

Çoğu insan benim ölmemi istiyor. Veya benim yerimde olmak. Ben olmak. Güçlerime sahip olmak. Ve daha sonra beni yok etmek!
Kitaplar bile bana yardımcı olamıyor. Kaderimi yaşamak zorundayım.
Ama onların bilmediği bir şey var. Çok güçlü olmak her şeyi yapabileceğin anlamına gelmiyor. Evet, belki zamanı durdurup geçmişle yaşayabilirim. Hiç yaşlanmadan yüzyıllarca yaşayabilirim. Yada ölümü engelleyebilir veya öldürebilirim. Ama, bir şeyi asla yapamam.
Hangi güce sahip olursam olayım bu imkansız.
Ve onun adı ..
Aşk!

            Marcus Tasartir